Nog slechts 2 officiële werkdagen te gaan en daarna ben ik officieel een fulltime blogger. Ik kan het zelf nog niet echt goed geloven, ik heb het idee dat ik de hele volgende week nog gewoon bereidingen sta te keuren op het lab. Het is een droom waarvan ik tot voor kort niet wist dat ik 'em had, maar nu 'ie eenmaal uitkomt mag ik mezelf heel erg gelukkig prijzen.
Ik ga nu niet beginnen met een sentimenteel verhaal over hoe ik altijd als klein meisje had gedroomd van een eigen krant, magazine of talkshow, want die dromen had ik vroeger niet. Daar was ik veel te verlegen voor. Volgens mij wilde ik stewardess worden (lekker reizen) of kapster (mensen mooi maken), maar ook dat durf ik niet met zekerheid te zeggen. In groep 8 had ik bedacht dat ik binnenhuisarchitect wilde worden. Volgens mij was 'Eigen Huis & Tuin' in die tijd ook voor het eerst op tv, dus 3 x raden waar ik dat vandaan haalde. Bovendien was IKEA toentertijd mijn lievelingswinkel dus het was zo klaar als een klontje dat ik dat beroep later moest gaan uitoefenen. Later op de middelbare school wilde ik graag iets doen met fashion, want ik hield er immers van om kleding te kopen en om leuke combinaties te maken. Inkoper leek me wel wat, lekker reizen naar China en Korea om daar stoffen in te kopen en trends te spotten.
Uiteindelijk ben ik afgestudeerd in Moleculaire Biologie. Tijdens mijn stage in Texas ben ik voor het eerst echt gaan bloggen, ik was toen 21 jaar. Mijn klasgenoten en ik hielden elk een aparte web-log.nl bij, maar van hun kreeg ik wel altijd te horen 'dat ik veel leuker kon schrijven dan zij' en 'dat ik zo grappig dingen kon vertellen'. Ik moet zeggen, toen ik mijn blogjes later nog eens teruglas vond ik ze inderdaad erg vermakelijk en vlot geschreven. Ik kan me ook nog herinneren dat ik het altijd superleuk vond als ik respons op mijn stukjes kreeg, dan voelde ik me hartstikke trots!
Jaren later, toen mijn moeder en ik The Secret Garden startte (een webshop met handgemaakte beautyproducten, maar waarvan we inmiddels de digitale deuren hebben gesloten) vond ik het niet alleen nuttig, maar ook zeker erg leuk om er een blog aan te linken. The Secret Garden's Laboratory, zo heette Beautylab voordat het Beautylab gedoopt werd. Hier legde ik uit wat de gebruikte ingrediënten voor je huid konden betekenen en gaven we updates als er weer nieuwe producten in de maak of in de shop te koop waren. Puur informatief en als aanvulling op onze webshop. Al snel kreeg ik meer en meer respons en vond ik het steeds leuker om te bloggen, waardoor ik mijn stukjes ook steeds persoonlijker maakte en afweek van waar het oorspronkelijk voor bedoeld was. Langzaam veranderde The Secret Garden's Laboratory in de beautyblog zoals jullie hem vandaag de dag kennen. Een tijdje later maakte ik er officieel Beautylab.nl van.
Inmiddels zijn we ruim 2,5 jaar verder vanaf het moment dat ik ben gestart, maar pas sinds vorig jaar bedacht ik me dat ik toch wel erg graag fulltime zou willen bloggen. Het werk op het lab sprak me steeds minder aan en ik baalde dat ik vaak perspresentaties af moest zeggen omdat ik geen vrij kon krijgen. Bloggen was veel leuker! Op dat moment lukte het me financieel niet om rond te kunnen komen van mijn blog, dus zette ik door.
Elke dag vertrok ik om kwart over 7 's ochtends met de bus naar het lab en kwam ik rond half 6 's avonds weer thuis. Boodschappen doen, koken, eten, bloggen, slapen. Avonden tot 3 of 4 uur 's nachts waren eerder regelmaat dan uitzondering. Ik sliep dus ook meestal maar zo'n 3 tot 4 uur per nacht, veel te weinig, maar ik raakte er aan gewend. 's Ochtends was het altijd haasten. Soms was ik zo moe dat ik in slaap viel achter de computer.
Ik had geen tijd voor het huishouden, dus kwam mijn moeder geregeld langs om me te helpen met afwassen, schoonmaken, wassen, drogen, strijken en nog veel meer. Ik ben heel erg door mijn moeder gesteund. Ze wist dat ik druk bezig was en ergens naartoe aan het werken was, dus hielp ze me waar nodig. Mijn sociale leven was zo goed als dood. Doordeweeks zag ik niemand en alleen heel af en toe in het weekend kwam ik de deur uit om eventjes naar vrienden te gaan, even mijn gezicht te laten zien. Ik probeerde vooruit te werken zodat ik met een gerust hart de hele avond sociaal kon doen, maar dat lukte niet altijd. Dan vertrok ik eerder van het feestje zodat ik om 3 uur 's nachts nog wat voor jullie kon schrijven om de volgende ochtend toch nog wat op de site te hebben staan.
Wijze woorden, en helemaal waar, want ook al weet ik dat nu zo'n beetje een chronisch slaaptekort moet hebben opgebouwd en dat sommige sociale contacten sterk verwaterd zijn, het voelt niet alsof ik 'er hard voor heb gewerkt' en 'veel heb moeten inleveren'. Ik ben gewoon doorgedaan met wat ik leuk vond om te doen tot het moment waarop ik dacht: nu moet ik het financieel kunnen bolwerken.
Toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt voelde het wel als een enorme opluchting. Ik bedacht me ineens wat ik straks allemaal kon doen. Uitslapen. Na het werk tv series en -shows kijken en er de volgende dag, of op twitter, over kunnen meepraten. Gewoon heerlijk een avondje niets. Bankhangen. Nooit meer vrij hoeven te vragen om naar perspresentaties te gaan. Ik kan ze nu gewoon allemaal bezoeken! Overdag kan ik afspraken maken met persbureaus en werken aan artikelen en ook heb ik nu eindelijk eens daglicht, prachtig helder wit licht, om mijn product foto's bij te maken. Yes!
Vorig jaar was er een persoontje die gezegd heeft dat ze me 'achter de schermen kapot wilde maken' terwijl ze wist dat ik op dat moment de wens had om fulltime te kunnen bloggen. Ze waagde een poging door gal over mij te spuwen bij een mediabureau, maar vergat daarbij dat ik:
1. niet zomaar kapot te krijgen ben
2. nooit opgeef
3. hierdoor extra gemotiveerd werd om door te zetten (dankjewel hiervoor!)
What goes around, comes around.
Until next time,
Serena Verbon
