Tussen de comments van het 'Bikini Body Tips' artikel viel me wat op. Zoals jullie weten lees ik alle comments en de vaste commenters ken ik dan ook inmiddels bij naam. Cynthia reageert op bijna al mijn artikelen en ze is altijd opgewekt en enthousiast. Althans, zo lees ik haar comments. Bij bovengenoemd artikel echter liet ze een comment achter waaruit bleek dat ze anorexia heeft gehad. Ik schrok. Ik heb meteen contact met haar opgenomen en gevraagd of ze haar verhaal wilde vertellen hier, omdat ik uit haar comment opmerkte dat ze jullie wilde waarschuwen voor de gevaren als je begint met afvallen. Het kan namelijk doorslaan naar een eetstoornis als je niet uitkijkt. Ik geloof haar als ze zegt dat het iedereen kan overkomen. Sterker nog, ik geloof zelfs dat het mij zou kunnen overkomen. Hieronder doet Cynthia haar verhaal. Het is een vrij lang stuk, maar je leest er zo doorheen omdat ze een vlotte schrijfstijl heeft. Ik hoop dat jullie de tijd nemen om het te lezen en voel je vrij om je gedachten in een comment te zetten.
Ik zal me even voorstellen! Mijn naam is Cynthia en ik ben 18 jaar. Ik woon samen met mijn ouders en zusje van 12 in Zwijndrecht (Zuid-Holland). Ik schrijf dit verhaal omdat ik een probleem heb: anorexia. Ik wil hiermee andere mensen een idee geven van wat deze ziekte precies inhoudt en hoe het je leven beheerst, maar ik hoop vooral dat ik andere meiden en jongens met hetzelfde probleem kan laten inzien dat ze dringend hulp nodig hebben.
Mijn slechte zelfbeeld begon rond de 3e klas van het VMBO. Ik had totaal geen leuke klas, ik ben altijd al erg onzeker en verlegen geweest en ik was dus een makkelijke prooi voor pestkoppen. Als ik met ze moest samen werken werden alle rotklusjes aan mij gegeven en als ik niet deed wat ze wilden werd ik uitgescholden. Het ging zo een lange tijd door en ik voelde me steeds rotter. Er is in dat jaar zelfs een tijd geweest dat ik mezelf pijn deed. Ik wilde die pijn van binnen niet voelen en ik dacht dat ik de pijn even zou vergeten als ik mezelf zou snijden. Achteraf heb ik hier super veel spijt van, want natuurlijk hielp het niet. Ja oké, voor een paar uurtjes voelde ik me beter, maar daarna begon alle ellende weer van voor af aan. Uiteindelijk zag ik in dat wat ik deed niet goed was en ben ik gestopt met mezelf te beschadigen.
Toen ik 16 was behaalde ik mijn diploma en startte ik met een nieuwe MBO opleiding. Ik hoopte dat alle ellende voorbij zou zijn. Ik had eindelijk een leuke en gezellige klas en ik maakte vrijwel meteen vriendinnen. Alleen de ellende was nog niet voorbij, mijn moeder is depressief en is maar liefst 3 keer in hetzelfde jaar voor langere tijd opgenomen geweest. Ik ging kapot, het is echt een vreselijk gevoel om je moeder thuis te moeten missen. Ik kon me niet meer concentreren op school want ik dacht alleen maar aan mijn moeder, het ging alleen maar slechter met haar.
Ik voelde me ellendig. Een stemmetje in mijn hoofd zei 'hoe kun je nou van het eten genieten als je moeder in het ziekenhuis ligt?'. Ik had mezelf al een tijd niet gewogen dus ging ik op de weegschaal staan; 58 kilo (ik ben 1,69m). Dat vond ik veel te zwaar, ik wilde naar de 55 kilo, pas dan zou ik tevreden zijn. Ik begon steeds minder te eten. Eerst schrapte ik het snoepen waardoor ik in 1 week tijd al 1 kilo was afgevallen. Ik voelde me zo goed! Eindelijk had ik iets gevonden wat ik wél onder controle had: eten.
Hierna ontbeet ik niet meer en uiteindelijk at ik alleen nog met het avond eten mee. Mijn vader had niets door, hij dacht waarschijnlijk alleen maar aan de situatie van mijn moeder. Dit zag ik als een kans om ’s avonds nóg minder te gaan eten, want mijn vader zou het toch niet merken. Ik praatte nauwelijks nog op school, het viel mensen op dat ik stiller was geworden en dat ik zo bleek en mager was. Ik verzon dan smoesjes, bijvoorbeeld dat ik geen honger had en dat ik me niet lekker voelde. ‘Het zal wel een griepje zijn’ zei ik dan.
 |
| Cynthia voordat ze anorexia kreeg, op 58 kilo |
Hierna ontbeet ik niet meer en uiteindelijk at ik alleen nog met het avond eten mee. Mijn vader had niets door, hij dacht waarschijnlijk alleen maar aan de situatie van mijn moeder. Dit zag ik als een kans om ’s avonds nóg minder te gaan eten, want mijn vader zou het toch niet merken. Ik praatte nauwelijks nog op school, het viel mensen op dat ik stiller was geworden en dat ik zo bleek en mager was. Ik verzon dan smoesjes, bijvoorbeeld dat ik geen honger had en dat ik me niet lekker voelde. ‘Het zal wel een griepje zijn’ zei ik dan.
Op een gegeven moment woog ik mezelf elke dag, soms zelfs meerdere keren op een dag. In een maand tijd was ik van 58 kilo naar 50 kilo gegaan wat me een heerlijk en goed gevoel gaf. Nog steeds was ik niet tevreden, want ineens moest ik van mezelf onder de 50 kilo gaan wegen. Ik kreeg het voor elkaar om naar de 48 kilo te gaan, in totaal was ik 10 kilo afgevallen in een erg korte tijd. Kort daarna kwam ik weer 2 kilo aan door eetbuien. Het stemmetje in mijn hoofd zei: ‘kijk nou hoe zwak je bent, je kan jezelf niet eens onder controle houden met eten. Je moet gaan sporten om dit er weer af te krijgen’. Ik was zo opgelucht toen die 2 kilo er weer af was, anders was alles voor niets geweest en kon ik helemaal opnieuw beginnen.
 |
| Cynthia nu, op 53 kilo (ze heeft geen foto's van haar lichtste periode) |
Ik sprak niet meer zo vaak met mijn vriendengroep af, en als ik dat wel deed dan voelde ik me niet op mijn gemak. Ik was bang dat ze achter mijn geheim zouden komen en ik moest er al helemaal niet aan denken om in hun bijzijn te moeten eten. Mijn persoonlijkheid was veranderd; ik werd stiller, lachte niet zo veel meer en ik werd snel chagrijnig als iemand een grapje met me uithaalde. Ik kon alleen nog maar denken aan afvallen, aan eten en niet-eten. Ik telde de hele dag door calorieën en ik werd boos op mezelf als ik teveel binnen had gekregen.
Ik voelde me niet begrepen door andere mensen, dus ik kon het aan niemand vertellen vond ik, want ze zouden het toch niet begrijpen. Ik meldde me steeds vaker ziek op school, ik had er gewoonweg geen kracht meer voor. Ik voelde me altijd moe, ik had het altijd koud, ik was altijd duizelig en ik kon me nergens meer op concentreren. Op een gegeven moment hadden ze op school ook wel door dat er iets niet klopte. Een meisje waar ik goed mee op kon schieten vroeg of alles wel goed met me ging. Terwijl ik ‘ja’ zei knapte er iets in mij en ik barstte in huilen uit. Ik vertelde haar over wat ik aan het doen was. Ze schrok, maar ze dacht eigenlijk al wel dat er zoiets met mij aan de hand was. Ik besefte toen pas eigenlijk dat ik misschien wel een eetstoornis kon hebben, terwijl ik daarvoor altijd dacht: ‘dit gebeurt mij niet, zover laat ik het niet komen’. Inmiddels was ik al een jaar bezig met afvallen. De dag erna had ik meteen het gevoel dat iedereen anders naar me keek, alsof ik ineens in een monster was veranderd.
Een paar dagen later heb ik het mijn beste vriendin vertelt. We barstten samen in huilen uit, ik voelde me zo rot dat ik haar pijn had gedaan. Ze had al wel het vermoeden dat ik een eetstoornis had, maar ze durfde mij er nooit naar te vragen omdat ze bang was voor mijn reactie. Samen hebben we de volgende dag de huisarts gebeld. Ze is ook met me mee gegaan, want alleen durfde ik echt niet. De dokter verwees mij naar een psychiater, doodeng vond ik het. Aan de ene kant was ik blij dat er iets aan gedaan werd want wat ik deed was echt ongezond, maar aan de andere kant wilde ik helemaal niet van mijn anorexia af. Het voelt als een houvast voor mij, iets wat een gewoonte voor mij is geworden en nu zouden ze het van me afnemen.
Uiteindelijk was het zover: mijn 1e afspraak bij de psychiater. Ik was zó zenuwachtig. Wat kon ik verwachten? Wat zou ze allemaal gaan vertellen? Achteraf ben ik blij dat ik gegaan ben, het was zo'n opluchting om mijn hele verhaal te vertellen aan iemand die er echt verstand van heeft. We hebben samen een plan opgesteld. De eerste stap was om het aan mijn ouders te vertellen. Weken heb ik het uitgesteld, ik was zo bang dat ze boos zouden worden. Achteraf gezien was dat helemaal niet nodig, ze werden niet boos, maar waren juist blij dat ik het ze vertelde. Ze letten nu natuurlijk wel veel meer op me dan voorheen, dat vind ik soms best frustrerend ‘laat me gewoon doen wat ik wil’ denk ik dan.
De 1e stap was gezet, maar ik ben er nog lang niet. Ik loop nu sinds 2 maanden bij een diëtiste, zij helpt me om weer te gaan leren eten, want door die eetstoornis kan mijn maag maar heel weinig eten verdragen. Gelukkig hoef ik nog niet aan te komen van haar, maar ik mag ook niet meer afvallen, wat erg lastig voor me is. Mijn uiteindelijke doel is om gewoon weer normaal te kunnen eten, dat ik kan genieten van een Big Mac op zijn tijd zonder me achteraf schuldig te voelen. Dat mis ik echt heel erg, ik zou het liefst gewoon alles weer kunnen eten, maar dat kan ik niet. Ik kan soms echt wakker liggen ’s nachts en denken: ‘wat ga ik morgen eten’. Ik maak dan een heel lijstje in mijn hoofd voordat ik weer rustig kan slapen. Ik kan dan ook echt in paniek raken als alles in de soep loopt. Dit komt omdat mensen met een eetstoornis vaak heel perfectionistisch zijn en alles onder controle willen hebben.
De 1e stap was gezet, maar ik ben er nog lang niet. Ik loop nu sinds 2 maanden bij een diëtiste, zij helpt me om weer te gaan leren eten, want door die eetstoornis kan mijn maag maar heel weinig eten verdragen. Gelukkig hoef ik nog niet aan te komen van haar, maar ik mag ook niet meer afvallen, wat erg lastig voor me is. Mijn uiteindelijke doel is om gewoon weer normaal te kunnen eten, dat ik kan genieten van een Big Mac op zijn tijd zonder me achteraf schuldig te voelen. Dat mis ik echt heel erg, ik zou het liefst gewoon alles weer kunnen eten, maar dat kan ik niet. Ik kan soms echt wakker liggen ’s nachts en denken: ‘wat ga ik morgen eten’. Ik maak dan een heel lijstje in mijn hoofd voordat ik weer rustig kan slapen. Ik kan dan ook echt in paniek raken als alles in de soep loopt. Dit komt omdat mensen met een eetstoornis vaak heel perfectionistisch zijn en alles onder controle willen hebben.
Uiteindelijk ging het bij mij niet om het afvallen zelf, het ging om de controle die ik over mijn lichaam en over het eten had. In werkelijkheid is dit niet zo, want je hebt helemaal geen controle meer. Je slaat juist helemaal door, maar zo voelt het op dat moment niet. Verder vind ik het ook erg moeilijk om mijn emoties te laten zien, die krop ik altijd op en ik doe me daarom anders voor dan hoe ik werkelijk ben. Ik verschuil me achter een masker. Dat is heel frustrerend omdat er niet veel mensen zijn die begrijpen dat dit ook bij iemand met een eetstoornis(achtergrond) hoort.
Ik voel mezelf nog niet gelukkig. Als ik mezelf in de spiegel bekijk dan vind ik mezelf zo dik en lelijk, terwijl ik ergens diep in mijn hart weet dat dit helemaal niet waar is. Ik weeg nu 53 kilo, wat ik zelf nog te zwaar vind, maar ik moet mezelf leren te accepteren zoals ik ben. Dat ik mooi ben zoals ik ben. Ik hoop dan ook dat ik in de toekomst kan zeggen dat anorexia niet langer mijn leven beheerst en dat ik er van genezen ben. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. Mijn moeder is gelukkig al 3 maanden thuis, dus dat is al een hele verbetering in mijn thuissituatie!
Serena vroeg mij ook of ik kon vertellen hoe je iemand met een eetstoornis kan herkennen zodat jullie het beter kunnen herkennen in je eigen omgeving. Het is moeilijk uit te leggen omdat iedereen weer anders in elkaar zit, maar ik ga mijn best doen ;)
Mensen met anorexia:
- Willen controle hebben, niet alleen over het eten maar ook in andere dingen zoals hoge cijfers halen.
- Sporten obsessief (dat is niet bij iedereen zo, ik ben zo lui als het maar zijn kan en sport bijna nooit, hahaha!)
- Hebben extreme angst om aan te komen
- Hebben het vaak koud, vooral koude handen en voeten
- Vermijden zoveel mogelijk afspraakjes die eten gerelateerd zijn
- Ontkennen vaak dat ze een probleem hebben en gebruiken dan ook vaak smoesjes waarom ze niet eten (ik heb geen honger, ik heb al gegeten, ik ben misselijk enz.)
- Verliezen in korte tijd veel gewicht
- Dragen (soms, niet altijd) wijde kleding om hun gewichtsverlies niet op te laten vallen
- Zijn vaak moe
- Kunnen snel geprikkeld raken door de meest kleine opmerkingen
- Laten hun emoties niet zien, ze willen niet zwak over komen en doen daarom net alsof alles goed gaat
- Zonderen zich vaak af van andere mensen en leven in hun eigen wereldje
Dit zijn denk ik zo'n beetje de kenmerken van iemand met anorexia, maar zoals ik al zei verschilt dit per persoon.
Ik wil iedereen duidelijk maken dat anorexia en elke andere eetstoornis gevaarlijk is. Jaarlijks sterven er mensen aan anorexia, dat is gewoon vreselijk. Als je aan het afvallen bent denk je vast 'zo ver laat ik het niet komen, ik krijg geen eetstoornis'. Geloof me, dat dacht ik ook, en kijk wat er is gebeurd. Ik hoop dat mijn verhaal ogen opent en dat ik jullie er bewust van maak hoe gevaarlijk en ongezond een eetstoornis is. Ik ben zelfs gestopt met mijn opleiding omdat ik het niet meer trok, ik kon me niet meer concentreren en liep met alles achter. Ik wil eerst beter worden, ik heb nu alle tijd om me voor 100% in te zetten om te genezen. Ik hoop dat ik volgend schooljaar gezond en met vol zelfvertrouwen aan mijn nieuwe opleiding tot dierenverzorgster kan beginnen!
Laat je niet gek maken door de woorden van anderen. Je bent mooi zoals je bent en daar hoef je helemaal niets aan te veranderen! Xx Cynthia.
Ik wil Cynthia heel erg bedanken voor het delen van haar verhaal met ons. Ik vroeg nog of ik haar naam moest veranderen of dat ik de foto's blurry moest maken, maar dat wilde ze allemaal niet. Ze zei 'het voelt dan net alsof ik me weer achter dat masker schuil en dat wil ik niet meer! Mijn naam mag ook gewoon blijven staan ;) Ik ben niet bang meer om mijn ware ik te laten zien, iedereen mag zien wie ik ben.' Hier heb ik heel veel respect en ontzag voor, heel erg dapper. Zoals Cynthia zelf al aangeeft is ze er nog lang niet, maar met deze instelling weet ik zeker dat het niet heel lang zal duren voordat je weer 'de ouwe' bent. Nogmaals bedankt, je bent een inspiratiebron voor ons allemaal.
Until next time,
Serena Verbon
