Aldus Marilyn Monroe. Deze quote heeft me aan het denken gezet, want hoe kan imperfectie nu gelijk staan aan schoonheid. Zijn mijn puistjes mooi, is mijn striae adembenemend en is dat grote litteken op mijn kuit opwindend?
Ik denk dat Marilyn's gedachte hierachter was dat imperfecties een mens pas echt tot een mens maken. Want zeg nu zelf, niemand (nee, echt helemaal niemand) is perfect. 'Makkelijk praten, die Marilyn' denk je nu misschien, maar weet jij veel. Misschien groeiden er wel dikke haren op haar jubeltenen, had ze een groot litteken op haar dikke billen of een beschamende tatoeage op haar heup. Ook Marilyn was niet perfect.
Imperfecties heeft iedereen, ze horen er nu eenmaal bij. Pas als deze imperfecties iemand niet meer opvallen (of eerder gezicht, niet meer deren) ziet diegene de ware jij. De ware jij met je flubberbillen, cellulitis benen, glimmend voorhoofd, scheve neus, gekke tenen en behaarde armen. En hij of zij houdt van je, no matter what. Hij of zij neemt je zoals je bent, inclusief al je imperfecties. Dat is beauty. Dat is liefde.
Ik geloof dat ik 'em snap.
Ik geloof dat ik 'em snap.
Wat beschouw jij als je grootste imperfectie? Ik baal van de acne littekens op mijn rug en wat innerlijk betreft ben ik ontzettend ongeduldig en een tikkeltje lui met niet al ze veel discipline (like, muchas many!).
Until next time,
Serena Verbon
